DUA..

Herkesin söyleyecek ne çok sözleri var.

Anlatmak istediğimiz ne çok kelamlar birikmiş heybemizde.. Heybeme bir göz attığımda gördüklerim korkutuyor aslında beni. O kadar gün, ay ve yıl biriktirmişim ki, o kadar insan biriktirmişim ki o heybede, dün akşam yalnız başıma oturduğum o bankta sessizliğin hakim olduğu bir anda ağzımda gevelediğim kelamları anlayacak kimse bulamadım. İnanır mısınız o dakika söylediklerimi anlayacak tek bir insan bile yoktu heybemde. Bu yalnızlık değil, yalnız değilim çünkü kimse yalnız değil, Allah var iken.. Yalnızlık değil, yalnız hissetmek.. Mutlu olmak ile mutlu hissetmek arasındaki uçurum gibi bendeki his. Minik defterime yazdığım üç beş kelamın beni anladığını düşünmek bile acı acı gülümsememe yol açıyor.
Son bir kaç ay tüm korkuların -aklınıza gelebilecek her şey- beni çevrelediği zamanları yaşıyorum. Sebebini bilmiyorum. Ya da biliyorum. Bilmiyorum. Haleti ruhiyesi karışık bir aciz kul var karşınızda.
Yapılacak onca iş var, sizi bekleyen minik çocuklar var, Ellerini semaya açmış senin gayretinin sonuçlarıyla mutlu olacak Anneler var ve sen sadece tökezleyerek yürüyorsun. Tökezlememe sebep bir şeyler var. 2 yıl öncesi BEN olmamı engelleyen bir şeyler var. Bu da beni git gide sessizliğe ve bir adım geriye çekilmeme yol açıyor. Belirsizlikler öylesine acı verici ki. Önce uzaklaşmak istiyorum her şeyden sonra sorumluluktan kaçmakla bir yere varamayacağımı düşünüp tekrar ayağa kalkıyorum. Bedenen de ruhen de yoruluyorum. Bir çocuğun gülümsemesini görünce içimin mutluluktan başka bir şey ile dolu olmadığını hissettiğim zamanlardan, minicik çocukların kalbini kırdığım zamanlara gelmiş olmanın yürekteki sancısını kimse bilmez. Beni bu konuda anlayacak tek bir insan evladı tanımıyorum. Varsa da ben tanımıyorum. Değişim mi olgunluk mu bıkkınlık mı bilmiyorum. Bunu yazma sebebin ne onu bile bilmiyorum :)

Tökezlememe sebep olan şeyler somut bir şeyler değil bunu biliyorum, ailem dostlarım veya uğraştıklarım değil. Bunu biliyorum. Ailemden de dostumdan da uğraştıklarımdan da uzaklaştım bir zaman veya hala birkaçı ile uzağım her ne ise. Onlar değil biliyorum. Başka bir şeyler. Yakın olan bir şey gibi. Belki bir hastalık bir imtihan bir ölüm bir uzaklaşma bir özlem bir üzütü bir his. bilmiyorum. İçimi ne huzursuz ediyor bilmiyorum. Yürümeme engel olan nedir bilmiyorum.
Bildiğim tek bir şey var bunu okuyan da okumayan da beni hiç anlamayacak. Anlatamadım çünkü. Bilmediğim bir şeyi anlatamam ve siz de anlayamazsınız.

Sadece Dua istiyorum. Dualarımda artık kendime yer veremez oldum çünkü. Kendimden fazlasıyla uzaklaşıyor gibiyim. 2 yılda ne kadar uzaklaşmışsam kendime dönüşüm de 2 yıl sürer mi dersiniz? Bilmem. Bunu da bilmem.
Yine de hamd etmeyi öğrendim hep. Hamd olsun Rabbim. Şu hallerime de hamd olsun. Sabaha da geceye de Asr'a da çocuklara da hamd olsun...

"Duanız da olmasa Rabbim ne diye size değer versin?"
Dua..